Het verhaal van Kazimierz
Kazimierz
“Zonder mijn papieren kan ik niks beginnen.”
Kazimierz (57) is een goed opgeleide landbouwtechnicus en metaalbewerker uit Polen. Hij werkte onder meer in Spanje, Servië en Duitsland. Hij heeft alle papieren die nodig zijn om aan het werk te kunnen, maar niet meer in zijn bezit. “Ze zijn me afgenomen door mijn werkgevers.” Teruggaan naar Polen is geen optie vanwege problemen met zijn ex-vrouw. Net als zo veel andere arbeidsmigranten, glijdt hij steeds verder af van een nette hardwerkende man naar iemand die verslaafd is en geen kant meer op kan.
Kazimierz werkte in Stuttgart toen de Coronacrisis uitbrak. Hij werd gevaccineerd met het Johnson & Johnson vaccin. Dat was echter niet afdoende en zijn werkgever eiste dat hij zich nogmaals liet vaccineren. “Dat wilde ik niet en daarop ben ik ontslagen.” Hij ging in Aken op zoek naar ander werk. Eenvoudig was dat niet en geen werk betekent voor een arbeidsmigrant geen inkomen en geen dak boven je hoofd. In Aken werd hij geholpen door een aantal nonnen die zorgden voor eten en onderdak. “Eind 2022 werd ik benaderd door een aantal mannen die zeiden dat ze werk voor me hadden.” Kazimierz werd meegenomen naar Maastricht en kreeg onderdak bij andere arbeidsmigranten. “Ze namen al mijn papieren in beslag en zeiden dat ik moest wachten.”
Aan het werk
Er was hem beloofd dat hij als metaalbewerker aan de slag kon, maar pakte dat heel anders uit. “Ik werd gedwongen om sleuven te graven voor kabels, heel ander werk dus dan me was beloofd.” Kazimierz vroeg meermaals naar zijn papieren en uiteindelijk werd hij meegenomen naar België. Daar zouden zijn papieren worden geregeld. Echter, er werd een bankrekening voor hem geopend, waar hij zelf geen toegang toe heeft. “Ik ben bang dat er nu leningen zijn afgesloten op mijn naam, maar ik weet niet hoe ik die bankrekening moet blokkeren of opheffen.”
Uitzichtloos
Kazimierz raakt uiteindelijk steeds meer in de greep van zijn werkgevers die alleen voor onderdak en eten zorgen, maar hem niet betalen. “Ik werd ook gedwongen drugs te bezorgen, iets wat ik echt helemaal niet wil.” Uiteindelijk kreeg hij 70 euro in zijn handen gestopt met de mededeling dat hij kon vertrekken. Zo kwam hij op straat terecht en uiteindelijk bij Bie Zefke. Zonder hulp kan hij geen kant op. Bij de gemeente is dit probleem bekend en er wordt aan gewerkt. Dat is hard nodig, want zonder hulp kan Kazimierz, en met hem veel andere arbeidsmigranten, geen kant op. Bie Zefke is voor nu zijn veilige haven.